Τα VAN, A-Bus και Μ-Bus ήταν μερικά από τα πρώτα δίκτυα επικοινωνίας τα οποία είχαν ανεπιτυχώς εφαρμοστεί από μερικές αυτοκινητοβιομηχανίες. Ωστόσο, η αξιοπιστία και η ταχύτητα μεταφοράς της γραμμής CAN (Controller Area Network) υιοθετήθηκε από όλες τις ευρωπαϊκές τουλάχιστον αυτοκινητοβιομηχανίες. Έτσι, τα σημερινά δίκτυα, τα γνωστά CAN-Bus, μεταφέρουν δεδομένα από τους αισθητήρες με σειρά προτεραιότητας προς την κεντρική ηλεκτρονική μονάδα (ECU) η οποία δίνει τις ανάλογες εντολές. Στα περισσότερα δίκτυα CAN-Bus τα δεδομένα τρέχουν το λιγότερο με 100kBit το δευτερόλεπτο. Ωστόσο, υπάρχουν και γραμμές προτεραιότητας όπως για παράδειγμα ο εγκέφαλος του κινητήρα όπου η ταχύτητα ξεπερνά τα 500 kBit/s.
Οι απαιτήσεις όμως για μεγαλύτερη ταχύτητα είναι αναγκαίες. Εκτός από την ταχύτητα και την αξιοπιστία του ποιο το όφελος του δικτύου CAN-Bus; Η χρησιμοποίηση του συγκεκριμένου δικτύου μειώνει δραματικά τον αριθμό και παράλληλα τον όγκο των καλωδιώσεων κατά 40% με 50% το οποίο εύλογα μεταφράζεται σε μικρότερο κόστος για τις αυτοκινητοβιομηχανίες. Από την άλλη φανταστείτε τι χάος θα επικρατούσε από τις καλωδιώσεις αν ο κάθε σένσορας και ενεργοποιητής επικοινωνούσε με ξεχωριστά καλώδια με την ECU για κάθε εντολή.
Κάθε δίαυλος του CAN-Bus αποτελείται από δύο κανάλια, ένα χαμηλής και ένα υψηλής τάσης. Οι αγωγοί είναι πλεγμένοι μεταξύ τους ώστε η ταχύτητα και η συχνότητα μετάδοσης να είναι μεγαλύτερη. Ένας άλλος λόγος είναι για να μην είναι ευαίσθητα στα ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Κάλλιστα το δίκτυο θα μπορούσε να λειτουργήσει με μόνο μία γραμμή αλλά η διασταύρωση και από τα δύο κανάλια ελαχιστοποιεί το σχετικό σφάλμα ανάγνωσης. Από τα κεντρικά κανάλια του δικτύου μπορεί να τρέχουν δεδομένα από διάφορες άλλες μονάδες ή αισθητήρες. Η ECU τα επεξεργάζεται με σειρά προτεραιότητας η οποία ορίζεται από τον αλγόριθμο της.
