Montreal, 1967.Οι διοργανωτές της καναδικής έκθεσης ζητούν από την Alfa Romeo να παρουσιάσει ένα εντυπωσιακό μοντέλο δίνοντας ξεχωριστό χρώμα στο γεγονός.
Την επιθυμία τους ανέλαβε να υλοποιήσει ο Marcello Gandini ο δημιουργός της Lamborghini Miura που τότε εργαζόταν ως σχεδιαστής στον οίκο Bertone. Δύο πρωτότυπες Alfa χτίστηκαν πάνω στα μηχανικά μέρη της Giulia 105, το προφίλ αλά Lambo μάγεψε το κοινό και τρία χρόνια αργότερα στην Γενεύη έλαμψε η έκδοση παραγωγής. Η ιστορία της Montreal θυμίζει σε αρκετά σημεία αυτή της Brera. Με τις GTV και Spider να έχουν κάνουν τον κύκλο τους οι Ιταλοί θέλησαν να επανέλθουν με ένα αυτοκίνητο που θα έκαιγε καρδιές. Δια χειρός Giorgetto Giugiaro, η πρωτότυπη Brera παρουσιάστηκε το 2002 στην ελβετική έκθεση. Για την Brera η υπόθεση παραγωγή ήταν ένας μονόδρομος που για να τον διασχίσει κράτησε περίπου τέσσερα χρόνια.
Της βγάζεις το σο-brero!
Μοιάζει σαν μοιραία γυναίκα. Από την πρώτη στιγμή που θα την δεις δεν μπορείς να αντισταθείς στις femme fatale καμπύλες της. Θέλεις να της δώσεις ότι έχεις και δεν έχεις αρκεί να την γευτείς. Αυτή η Alfa είναι κουκλάρα και ίσως αυτή με τα πιο –sorry, ladies- σέξι οπίσθια. Από όποια γωνία και αν την κοιτάξεις, ψεύτης θα βγεις αν πεις πως δεν σε γοητεύει. Τι και αν το πρόσωπο της δείχνει πανομοιότυπο με της 159.
Αδερφές είναι στο κάτω-κάτω της γραφής, μοιράζονται και τα ίδια μηχανικά μέρη. Η μεγάλη Brera «φορά» τον καλό τον κινητήρα, τον V6 με τους 260 ίππους, με την ισχύ να κατανέμεται και στους τέσσερις τροχούς. Μέχρι να φτάσω στην Καλαμάτα φρόντισα να την εκτιμήσω δεόντως. Είναι πράγματι εντυπωσιακός ο τρόπος που κινείται αυτό το αυτοκίνητο στις υψηλές ταχύτητες. Με τόσα γυμνά μέρη -όπως τα τριπλά φώτα και η V μάσκα- έκπληξη προκαλεί η απουσία αεροδυναμικών θορύβων ενώ η ποιότητα κύλισης είναι το κάτι άλλο.
Δεν θέλει και πολύ για να σε ξελογιάσει. Αρχίζει να σε καταβάλλει αυτός ο γνωστός ενθουσιασμός, βάζεις σε ρίσκο το πορτοφόλι σου και σύντομα ξεχνάς τον κίνδυνο να συναντήσεις ραντάρ και μπλόκα στον δρόμο σου. Πάει και αυτό. Αφήνεις την Τρίπολη και οι στροφές αρχίζουν να διαδέχονται η μία μετά την άλλη μέχρι να δεις το φουγάρο της Μεγαλόπολης. Ουδέτερη οδική συμπεριφορά, πολύ καλή η πλευρική στήριξη των καθισμάτων, επιτέλους ένας σβέλτος επιλογέας σε Alfa.
Βάζεις στην θέση off τον κλιματισμό, κατεβάζεις τα παράθυρα για να ακούς καλύτερα τον κινητήρα, στην θέση off και το VDC που απενεργοποιείται -gracias seniors- εντελώς. Πιάνεις τον καλό τον δρόμο, όχι τον νέο που γκρεμίστηκε και θέλουν μια πενταετία για να τον φτιάξουν, αλλά τον φιδίσιο από τα Παραδείσια. H Brera δεν θα σου χαλάσει χατίρι. Θα γλιστρήσει με τα τέσσερα, θα διώξει την ουρά της και θα την συμμορφώσεις με το κοφτερό τιμόνι της. Αν δεν το παίξεις σκληρός μαζί της, αν δεν ξεπεράσεις τα όρια της δεν θα γευτείς ποτέ αυτά που σου προσφέρει η τετρακίνητη Brera.
Πίσω στο τώρα…
Η επόμενη μέρα ήταν εντελώς διαφορετική. Στο λιμάνι της Καλαμάτας μας περίμενε μία πράσινη Montreal με τον ιδιοκτήτη της, τον Δημήτρη. «Κούκλα» ήταν η πρώτη λέξη του. «Για ποια λέει;» με ρώτησε ο φωτογράφος. Αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε. Δεν μπορείς να περιγράψεις πως ένα αυτοκίνητο 34 ετών εξακολουθεί να γοητεύει. Αλλά ντίβα δεν γίνεσαι, γεννιέσαι.
Τα τέσσερα φανάρια της σκεπάζονται κατά το ήμισυ από γρίλιες ενώ στο καπό βρίσκεται η εισαγωγή αέρα τύπου NACA. Από το πλάι, το προφίλ της θυμίζει έντονα Lamborghini Miura, οι έξι εισαγωγές αέρα πίσω από την πόρτα παραπέμπουν στο πρωτότυπο Alfa Canguro ενώ πίσω, η ουρά τύπου Kamm, τα μεγάλα φωτιστικά σώματα και οι διπλές εξατμίσεις ολοκληρώνουν τις πανέμορφες γραμμές της Montreal.
Αρχίζω να μπαίνω στο νόημα για όσους ξέρουν από οικονομία κλίμακος με το που βρίσκομαι στο εσωτερικό της Montreal. Αγγίζεις το ξύλινο τριάκτινο τιμόνι, βλέπεις τον ξεχωριστό πίνακα οργάνων και «απορείς» γιατί οι Ιταλοί δεν θέλησαν να κάνουν κάτι διαφορετικό από το να ξεπατικώσουν το ταμπλό της 159. Πίεση και θερμοκρασία λαδιού, θερμοκρασία νερού, αμπερόμετρο, ρολόι, στάθμη βενζίνης, ταχύμετρο και στροφόμετρο με κόκκινα στις 7.000 στροφές.
H Montreal μοιάζει σαν έργο τέχνης που δεν το αγγίζει ο χρόνος. Τελικά ντίβα δεν γίνεσαι αλλά γεννιέσαι.
Το κλειδί γυρίζει, ακούγεται το γρύλισμα των δύο ηλεκτρικών αντλιών βενζίνης, το δεξί πόδι πιέζει λίγο το γκάζι, η μίζα γυρίζει, ο V8 έρχεται στη ζωή. Υπομονή, λέει ο Δημήτρης, καθώς υπάρχουν 11 λίτρα λάδι στο δοχείο του κινητήρα και 1,6 λίτρα στο κιβώτιο ταχυτήτων που πρέπει να φτάσουν στις σωστές θερμοκρασίες. Ο V8 κινητήρας των 2593 κ.εκ. αποδίδει 200 ίππους και 240Nm ροπής, διαθέτει 4 εκκεντροφόρους με δύο βαλβίδες ανά κύλινδρο, τροφοδοσία με μηχανικό ψεκασμό SPICA, ηλεκτρονική ανάφλεξη, εισαγωγή αέρα μέσω χοανών Ram και ξηρή λίπανση.
Μέχρι να ζεσταθούν τα λάδια απολαμβάνω την άμεση ανταπόκριση της ντίζας και ξενερώνω με το ηλεκτρονικό γκάζι της Brera. «Κουμπώνω» την πρώτη στο «ανάποδο» κιβώτιο και δεν μπορώ να πιστέψω πως ένα τόσο παλιό αυτοκίνητο διαθέτει ένα τόσο ακριβή επιλογέα. Ο μεταλλικός ήχος σε κάθε αλλαγή μαγεύει και θυμίζει άλλες εποχές, τότε που κάτω από την βάση του επιλογέα δεν υπήρχαν καλώδια ή πλαστικοί βραχίονες αλλά αλουμινένια αξονάκια.
Το καπό της Montreal ανασηκώνεται, τα καρμπιρατέρ γεμίζουν με περισσότερη βενζίνη, ο κινητήρας ακούγεται πιο άγριος και ζεις μία μοναδική εμπειρία. Για λίγο μπαίνω στον πειρασμό να δοκιμάσω το μπλοκέ στον πίσω άξονα αλλά γρήγορα λογικεύομαι βλέποντας τον Δημήτρη να μαζεύεται δίπλα μου.
Arriverdecci Μontreal!
Επειδή κάποτε όλα τα ωραία τελειώνουν ήρθε η στιγμή του αποχαιρετισμού για την Brera και την Montreal. Ακολουθώντας τον δρόμο της επιστροφής αναρωτιόμουν για διάφορα πράγματα. Αντιλαμβάνομαι πως από την στιγμή που στην γκάμα της Alfa υπάρχει ο V6 κινητήρας η κατασκευή ενός V8 αποκλειστικά για την Brera -και προς τιμήν της Montreal- ακούγεται υπερβολική και δαπανηρή. Δεν μπόρεσα να βρω όμως κανένα λόγο για μην φανταστώ μία πισωκίνητη Brera. Τελικά, ποιος έχει κάνει την απιστία;
Φωτογραφίες: Γιάννης Καπνόρριζας
Λίγα λόγια για την Μάντυ. Ο Μάνος Πρωτονοτάριος είναι από τους ανθρώπους που αγαπούν τα αυτοκίνητα με ψυχή, όπως λέει ο ίδιος, και είναι περήφανος για την πράσινη (original πορτοκαλί) Montreal του ’72. Την απέκτησε πριν από περίπου 12 χρόνια και την έφερε με το χαϊδευτικό Μάντυ από την μακρινή Μινεσότα. O V8 κινητήρας της προέρχεται από το αγωνιστικό Fiat Tipo 33 ενώ για την επιβράδυνση φροντίζουν τέσσερα αεριζόμενα δισκόφρενα.
Η Μάντυ ζυγίζει 1.270 κιλά, η ανάρτησή της εμπρός αποτελείται από διπλά ψαλίδια ενώ στον πίσω άκαμπτο άξονα στηρίζεται το μπλοκέ διαφορικό. Οι επιδόσεις της εντυπωσιάζουν για την εποχή που κατασκευάστηκε το αυτοκίνητο καθώς τα 0-100χλμ/ώρα επιτυγχάνονται σε 7,6” ενώ η τελική αγγίζει τα 222χλμ/ώρα. Στην σύντομη καριέρα της, η Montreal κυκλοφόρησε σε 3.925 αντίτυπα. Σήμερα στους δρόμους υπάρχουν λιγότερες από 800 εκ των οποίων οι 12 βρίσκονται στην Ελλάδα.
Δημοσιευμένο στο περιοδικό Car&Driver (Αύγουστος 2006)
